Hoop

Het jaar 2011 nadert zijn einde. Tijd om terug te kijken. Het economische tij zit niet mee, dus snijden 'we' massaal in cultuur, onderwijs en zorg. Primaire levensbehoeften voor ieder mens én voor werelverbeteraars. Ik denk hierbij ook terug aan Václav Havel (1936-2011), de zo kort geleden overleden oud president, dissident, politicus en schrijver van Tjecho-Slovakije en het latere Tsjechië. Afgelopen zomer werd ik getroffen door het volgende citaat van hem:

“Hoop is het vermogen om ergens voor te werken omdat het goed is, niet omdat het kans van slagen heeft.
Hoop is beslist niet hetzelfde als optimisme.
Het is niet de overtuiging dat iets goed zal aflopen, maar de zekerheid dat iets ertoe doet ongeacht de afloop.
Het is hoop, meer dan wat dan ook, die ons de kracht geeft om te leven en voortdurend nieuwe dingen uit te proberen, zelfs in omstandigheden die hopeloos lijken”
(uit: Disturbing the peace, 1986)

Het zal geen toeval zijn dat deze woorden mij aanspreken, omdat mijn naam Nadjèzjda is, hetgeen in het Russisch 'hoop' betekent. En dus blijf ik mij, in het klein, hard maken voor cultuur, onderwijs en zorg, ook al zijn de politieke en maatschappelijke omstandigheden hiervoor zorgelijk. Ik wens iedereen dan ook een hoopvol 2012 toe!

Twinkelende ogen

De klassieke muziek sector heeft het zwaar te verduren. Wordt de muziekkeuze van de huidige generatie bepaald door programma's als TVOH, X-factor en Idols? Roeien de klassieke muziekliefhebbers tegen de stroom in en sterven zij langzaam uit? Behoor ik tot de hele kleine groep mensen die niet zonder kan, terwijl de grootste groep het slechts verdraagt of zelfs toondoof is? Benjamin Zander gelooft hier niet in. Hij stelt dat klassieke muziek van alle tijden is en voor alle mensen. Hoe bewegen wij wanneer wij beseffen dat  slechts 3% van de mensen van klassieke muziek houdt en er misschien nog maar 3% bij te winnen is. En hoe ZOUDEN wij bewegen wij wanneer we denken dat IEDEREEN van klassieke muziek houdt (alleen weten ze dat nog niet...) Smile. Eyebrow up.

Een bijzondere lezing over de passie van muziek maken:
http://www.ted.com/talks/benjamin_zander_on_music_and_passion.html

En over twinkelende ogen en passie gesproken...

Ik zag vandaag de documentaire Janine (2010) over 'onze' wereldberoemde violiste Janine Jansen. Ontwapenend prachtig spel en een bijzonder portret van een heel bijzonder mens. Nog zo jong en al zo volwassen...Een intense documentaire. Opnieuw kun je stellen dat sommige mensen een gave hebben die niet te beredeneren is, maar zoveel mensen raakt omdat de muziek recht uit het hart komt. Daar kan techniek alleen niet tegen op. En hoe ingewikkeld is de opdracht voor een topmusicus om die muziek te willen delen met zoveel anderen en daarmee tegelijkertijd overgeleverd te zijn aan allerlei comerciële randvoorwaarden om dit mogelijk te maken. Geven of ook krijgen? Ik hoop van harte dat we nog vele jaren van haar spel mogen genieten!